เมื่ออนารยชนกลายเป็นปัญหาสำคัญจักรพรรดิโรมันก็ตัดสินใจย้ายออกจากกรุงโรมและบางครั้งก็ต้องถึงกับต้องออกจากจังหวัด ซึ่งเป็นผลทำให้อิตาเลียยิ่งเสื่อมโทรมลงหนักยิ่งขึ้นไปอีก ในปี ค.ศ. 330 จักรพรรดิคอนสแตนตินที่ 1 ก็ทรงย้ายเมืองหลวงของจักรวรรดิจากโรมไปยังคอนสแตนติโนเปิลพร้อมด้วยราชสำนัก และหน่วยบริหารทางเศรษฐกิจและทางการทหาร

เมื่อจักรพรรดิธีโอโดเซียสที่ 1 เสด็จสวรรคตในปี ค.ศ.395 อิตาเลียก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิโรมันตะวันตก หลังจากนั้นจักรวรรดิก็ถูกรุกรานโดยอนารชนจนต้องย้ายเมืองหลวงไปยังราเวนนาในปี ค.ศ. 402 ในปี ค.ศ. 410 อาลาริคที่ 1กษัตริย์แห่งวิสิกอธเข้าตีกรุงโรมแตก ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นมากว่าเจ็ดร้อยปี

จากหลักฐานที่บันทึกใน “รายชื่อหน่วยบริหารและข้าราชการคนสำคัญของโรมัน” (Notitia Dignitatum) ที่ถือว่าถูกต้องสำหรับจักรวรรดิโรมันตะวันตกในคริสต์ทศวรรษ 420 อิตาเลียปกครองโดยข้าราชการตำแหน่ง “Praetorian prefect” (Prefectus praetorio Italiae) ผู้มีหน้าที่ปกครองอิตาเลีย อิลลิริคัม และ จังหวัดแอฟริกา และในเขตแปดเขตก็ปกครองโดยกงสุล (consulares)

เมื่อจักรพรรดิอยู่ในมือของอนารยชน รัฐบาลที่ปกครองอิตาเลียก็อ่อนแอลงชายฝั่งทะเลก็ถูกโจมตีเป็นระยะๆ ในปี ค.ศ. 476 เมื่อโรมิวลัสออกัสตัสเสียชีวิต และการปกครองต่างๆ ย้ายไปคอนสแตนติโนเปิล จักรวรรดิโรมันตะวันตกก็สิ้นสุดลง ระหว่างหลายสิบปีแรกอิตาเลียก็ปกครองโดยโอโดเซอร์ (Odoacer) ต่อมาโดยออสโตรกอธและไบแซนไทน์ แต่หลังจากการรุกรานของลอมบาร์ด อิตาเลียก็ถูกแบ่งออกเป็นอาณาจักรย่อยๆ และไม่ได้มารวมตัวกันอีกจนกระทั่งอีก 1300 ปีต่อมา